translated poems 5--T.S.Eliot

Rhapsody on a Windy Night Twelve o’clock. Along the reaches of the street Held in a lunar synthesis, Whispering lunar incantations Dissolve the floors of memory And all its clear relations, Its divisions and precisions. Every street-lamp that I pass Beats like a fatalistic drum, And through the spaces of the dark Midnight shakes the memory As a madman shakes the dead geranium. Half-past one, The street-lamp sputtered, The street-lamp muttered, The street-lamp said, ‘Regard that woman Who hesitates toward you in the light of the door Which opens on her like a grin. You see the border of her dress Is torn and stained with sand, And you see the corner of her eye Twists like a crooked pin.’ The memory throws up high and dry A crowd of twisted things; A twisted branch upon the beach Eaten smooth, and polished As if the world gave up The secret of its skeleton, Stiff and white. A broken spring in a factory yard, Rust that clings to the form that the strength has left Hard and curled and ready to snap. Half-past two, The street-lamp said, ‘Remark the cat which flattens itself in the gutter, Slips out its tongue And devours a morsel of rancid butter.’ So the hand of the child, automatic, Slipped out and pocketed a toy that was running along the quay. I could see nothing behind that child’s eye. I have seen eyes in the street Trying to peer through lighted shutters, And a crab one afternoon in a pool, An old crab with barnacles on his back, Gripped the end of a stick which I held him. Half-past three, The lamp sputtered, The lamp muttered in the dark. The lamp hummed: ‘Regard the moon, La lune ne garde aucune rancune,[1] She winks a feeble eye, She smiles into corners. She smooths the hair of the grass. The moon has lost her memory. A washed-out smallpox cracks her face, Her hand twists a paper rose, That smells of dust and eau de Cologne, She is alone With all the old nocturnal smells That cross and cross across her brain.’ The reminiscence comes Of sunless dry geraniums And dust in crevices, Smells of chestnuts in the streets, And female smells in shuttered rooms, And cigarettes in corridors And cocktail smells in bars. The lamp said, ‘Four o’clock, Here is the number on the door. Memory! You have the key, The little lamp spreads a ring on the stair. Mount. The bed is open; the tooth-brush hangs on the wall, Put your shoes at the door, sleep, prepare for life.’ The last twist of the knife. [1] The moon does not hold grudges. --------------------------------------------------- RÜZGARLI BİR GECEDE RAPSODİ T.S. Eliot Gece yarısı. Sokağın kuytu köşelerinde Ay sentezine tutulmuş Ay büyüleri fısıldayarak Çözülür hafızanın döşemeleri Ve bütün belirgin ilişkileri, Bölümleri ve köşeleri. Önünden geçtiğim her sokak lambası Ölüm mangasının davulu gibi çalar Ve gece yarısı hafızayı silkeler Karanlığın mekanlarından Bir delinin ölü sardunyaları silkelemesi gibi. Saat bir buçuk, Sokak lambasının dili dolaştı, Sokak lambası geveledi, Sokak lambası dedi ki, ‘Bak o kadına Sırıtır gibi sızan ışıkta Kapının aralığından Sana mütereddit kadına. Göreceksin Kadının elbise eteğinin Yırtık ve kumlanmış olduğunu Ve göreceksin göz kenarının Eğri bir toka gibi kıvrıldığını.’ Hafıza Eğri büğrü bir yığın öte beriyi Öğürüp atar; Kumsalda eğri bir dal Dalgalar cilalamış atmış, pürüzsüz Sanki dünya elevermiş gibi İskeletinin sırrını, Katı ve beyaz. Bir fabrika avlusunda kırık bir yay. Gücün bıraktığı şekle pas yapışır Sert, kıvrık ve ikiye ayrılmaya hazır. Saat iki buçuk, Sokak lambası dedi ki, ‘Kanalizasyon deliğinde arazi olmuş kediye dikkat, Dili dışarıda, ekşimiş yağı bir lokmada yutar.’ Ve çocuğun eli aniden uzandı İskelede yuvarlanan oyuncağı cebe attı. O çocuğun gözlerinde hiçbir şey göremedim. Sokakta gözler gördüm Işıklı panjurların arasından İçeriye bakmaya çalışan Ve bir yengeç, bir öğleden sonra, bir havuzda, Yaşlı bir yengeç, sırtına yapışmış deniz kabukları, Ona uzattığım sopanın ucunu kavrayıverdi. Saat üç buçuk, Lambanın dili dolaştı, Lamba karanlıkta geveledi. Lamba mırıldandı: ‘Aya bak, Ay kin tutmaz, Göz kırpar belli belirsiz, Köşelere gülümser. Çimlerin saçını okşar. Ay hafızasını kaybetmiş. Soluk bir çiçek bozuğu yüzü Kadın elinde buruşturur kağıttan gülü Toz ve bayat losyon kokan. Tek başına Beyninin içinde mekik dokuyan Bütün eski gece kokuları ile baş başa.’ Hatırlama Güneşsiz kuru sardunyalardan Ve dip bucak tozdan gelir, Sokaktaki kestaneler gibi kokar Ve panjurları kapalı odalardaki kadınlar gibi Ve koridorlardaki sigaralar gibi Ve barlardaki kokteyller gibi kokar. Lamba dedi ki, ‘Saat dört, İşte kapının üstündeki numara. Hafıza! Anahtar sende, Küçük lambanın halkası sahanlığı aydınlatır. Yukarı çık. Yatak açık; diş fırçası duvarda asılı, Ayakkabılarını kapıya koy, uyu, hayata hazırlan.’ Bıçağın son bükümü.